Πρώην εκατομμυριούχος μετακόμισε σε ένα έρημο νησί και ζει μόνος με τα σκυλιά του για περισσότερα από 25 χρόνια

Το να ζεις με λιγότερα είναι ένας καλός τρόπος για να βοηθήσεις τον πλανήτη. Τον λένε Ντέιβιντ και άφησε την άνετη ζωή του για να βρεθεί σε ένα έρημο νησί συνοδευόμενος από τα σκυλιά του.

Άφησε τα πάντα για να ζήσει σε ένα νησί

Ο David Glasheen δεν νιώθει ότι του λείπει τίποτα στη ζωή. Σε ηλικία σχεδόν 80 ετών, το επίπεδο ευτυχίας του ξεπερνά κατά πολύ κάθε έλλειψη. Οι μοναδικοί του σύντροφοι είναι τα σκυλιά του. Τώρα νιώθει πιο αυτάρκης από όταν είχε πολλά υπάρχοντα.
Πολλοί είναι εκείνοι που ονειρεύονται να δραπετεύσουν από την ζωή που έχουν χτίσει αναζητώντας ένα κομμάτι παραδείσου σε κάποιο απομονωμένο τροπικό νησί, ελάχιστοι ωστόσο είναι εκείνοι που μπορούν να πραγματώσουν το εν λόγω όνειρο.

Ένας από αυτούς, ο Ντέιβιντ Γκλασίν, ο οποίος πριν από 30 (και βάλε) χρόνια συνάντησε την ιδανική ζωή σε ένα έρημο τροπικό νησί στα ανοικτά των ακτών της Αυστραλίας, κι έκτοτε έριξε πίσω του μαύρη πέτρα…

Από το ζενίθ στο ναδίρ με το χρηματιστηριακό κραχ του 1987

Ο Γκλασίν ξεκίνησε την επαγγελματική του ζωή στη βιομηχανία τροφίμων, αλλά τα παράτησε για να ακολουθήσει μια καριέρα ως σύμβουλος επιχειρήσεων. Κάπου εκεί σοκαρίστηκε όταν ανακάλυψε ότι οι ίδιες εταιρείες που τον αγνοούσαν κατά το παρελθόν, τον πλήρωναν χιλιάδες δολάρια προκειμένου να λαμβάνουν για τις συμβουλές του. Τα πήγε πολύ καλά στη δουλειά του και το επόμενο βήμα ήταν να ιδρύσει μια εταιρεία παιχνιδιών με τον αδερφό του.

Έγινε πρόεδρος και οι δυο τους, δημιούργησαν μαζί μια μεγάλη περιουσία με την εταιρεία τους να αποτιμάται πάνω από 10 εκατομμύρια δολάρια Αυστραλίας στο αποκορύφωμά της (πάνω από 37 εκατομμύρια δολάρια Αυστραλίας σήμερα).Όλα έδειχναν να πηγαίνουν εξαιρετικά για τον Γκλασίν ο οποίος είχε στην κατοχή του τρία ακίνητα καθώς και μία ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή με σύζυγο και παιδιά τη γυναίκα και τα παιδιά του. Στη συνέχεια, ωστόσο, τα πράγματα άλλαξαν απροσδόκητα.

Το χρηματιστήριο κατέρρευσε. Οι εταιρείες σε όλο τον κόσμο έχασαν την αξία τους με γοργούς ρυθμούς καθώς όλοι αγωνίζονταν να πουλήσουν τις μετοχές τους. Μέσα σε λίγες ημέρες, η εταιρεία του Γκλασίν είχε γίνει άχρηστη. Ο ίδιος λέει ότι ποτέ δεν έβλεπε τα χρήματα ως κάτι παραπάνω από ένα σύνολο αριθμών επάνω σε ένα κομμάτι χαρτί ωστόσο την ημέρα που έπαψε να είναι πολυεκατομμυριούχος η ψυχολογία του δεν ήταν και η καλύτερη: «Επέζησα σωματικά, αλλά ψυχικά ήταν δύσκολο.

Ένιωθα πως ήμουν εντελώς αποτυχημένος, παρόλο που η καταστροφή δεν ήταν δικό μου λάθος – δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να το σταματήσω, αλλά ένιωθα αποτυχημένος». Καθώς περνούσε ο καιρός, ο Γκλασίν άρχισε σιγά σιγά να χάνει τα πάντα. Η γυναίκα και τα παιδιά του τον εγκατέλειψαν, αδυνατούσε να είναι συνεπής στις όποιες οικονομικές υποχρεώσεις του και δεν ήξερε τι να κάνει.

Στις 11 Νοεμβρίου του 1991, η Τράπεζα ξεκίνησε τις διαδικασίες για να του πάρει το σπίτι. Πέρασε το πρωινό εκείνης της ημέρας στο υποκατάστημα της τράπεζας παρακαλώντας τους υπαλλήλους να τον αφήσουν να το ξεπληρώσει με μικρότερες δόσεις, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ο Γκλασίν θα μπορούσε να είχε επιστρέψει στη δουλειά του συμβούλου επιχειρήσεων, αλλά λέει ότι δεν ήθελε να διακινδυνεύσει την ψυχική του υγεία κάνοντάς κάτι τέτοιο. Τότε ήταν που γνώρισε μια άλλη γυναίκα και στο μυαλό του γεννήθηκε μια νέα ιδέα.

Η ιδέα της απόδρασης σε εξωτικό νησί

Όταν η νέα του σύντροφος τού πρότεινε να «αποδράσει» από τη ζοφερή πραγματικότητα και να ζήσει κάπου απομονωμένα, ο Γκλασίν δεν άργησε διόλου να το κάνει πράξη. Είχε μεγαλώσει κοντά στη θάλασσα και ήξερε ότι οι ικανότητές του για επιβίωση σε κάποιο απομονωμένο νησί θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν. Σκέφτηκε πως θα μπορούσε να ξεφύγει από τα πάντα και η ιδέα να ζει μόνο με τα απολύτως αναγκαία, του άρεσε.

Για να το κάνει έπρεπε ωστόσο να βρει χρήματα και κάπως έτσι αποφάσισε να βρει επενδυτές που θα χρηματοδοτούσαν την ιδέα του χτίζοντας ένα θέρετρο σε κάποιο νησί. Εκείνος, θα μπορούσε να ζει εκεί ενώ οι παραθεριστές θα έκαναν εξερευνήσεις στις διακοπές τους. Φυσικά, ο Γκλασίν δεν ενδιαφερόταν αν θα έρχονταν οι τουρίστες ή όχι, το μόνο που ήθελε ήταν να βρει τρόπο να πάει στο νησί όπου σχεδίαζε να ζήσει.

Οι επενδυτές βρέθηκαν και ταξίδεψαν μαζί με Γκλασίν όλοι μέχρι το νησί, που ονομάζεται Restoration (ακριβώς έξω από τη βόρεια ακτή της Αυστραλίας), για να το εξερευνήσουν και να κάνουν σχέδια για την κατασκευή θέρετρου με 16 υπνοδωμάτια. Ο Γκλασίν λέει ότι πέρασε εκείνη την πρώτη ημέρα στο νησί ψαρεύοντας, τρέχοντας σαν μικρό παιδί και ανακαλύπτοντας τις ομορφιές της ζωής. Το ένοιωσε αμέσως ότι αυτό ήταν το μέρος που ήθελε να ζήσει. Όταν επέστρεψαν, οι επενδυτές κατάρτισαν τα σχέδιά τους και πήραν την έγκριση για πολεοδομική άδεια. Ωστόσο, οι ιθαγενείς των γύρω νησιών υπέβαλαν ένσταση και τα σχέδια ακυρώθηκαν. Ο Γκλασίν όμως επέστρεψε στο νησί, από το οποίο τώρα κατείχε ένα τρίτο (μέσω της επενδυτικής εταιρείας), και μετακόμισε μόνιμα εκεί.

Στο νησί, υπήρχε μια καλύβα στην παραλία από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην οποία κοιμόταν ο Γκλασίν. Αρχικά, οι ιθαγενείς ήταν εχθρικοί προς τον νέο τους γείτονα καθώς ήταν μέρος της ομάδας που θεωρούσαν ότι προσπάθησε να καταλάβει τη γη τους, αλλά σήμερα ο Γκλασίν λέει ότι είναι πιο ανεκτικοί απέναντί του και ζουν μαζί ειρηνικά. Λέει ότι όταν πεθάνει, σκοπεύει να τους «επιστρέψει» το νησί τους.

Μια φορά το χρόνο, ο Γκλασίν πηγαίνει και κάνει τεράστιες προμήθειες στην ηπειρωτική χώρα. Έχει καλές σχέσεις με τους ψαράδες των καϊκιών που ψαρεύουν γαρίδες και εκείνοι τον εξυπηρετούν στις μετακινήσεις του. Περνά μια εβδομάδα στην πόλη πριν μαζέψει όλα τα ψώνια του και τα τακτοποιεί πάνω στο ψαράδικο. Έπειτα, οι ψαράδες τον πηγαίνουν πίσω στο νησί του και εκείνος τους ευχαριστεί με λίγη από τη σπιτική του μπύρα. Ο Γκλασίν λέει ότι οι ψαράδες απολαμβάνουν να έρχονται στο νησί του και να χαλαρώνουν μαζί του εκεί και πως του αρέσει να ταξιδεύει με το ψαράδικο καθώς προλαβαίνει να δει λίγο τηλεόραση και να σερφάρει στο Διαδίκτυο.

Φυσικά, η ζωή σε ένα έρημο νησί έχει τους κινδύνους της δεν είναι μόνο διασκέδαση και παιχνίδι. Ο πιο μεγάλος κίνδυνος είναι ένας συγκεκριμένος κροκόδειλος που ονομάζεται Boxhead. Είναι ένας πληγωμένος κροκόδειλος που έρχεται στο νησί κάθε τόσο και είναι μεγαλύτερος και πολύ πιο επιθετικός από τους άλλους κροκόδειλους. Ο Γκλασίν πρέπει να είναι εξαιρετικά προσεκτικός με αυτό το πλάσμα και δεν πρέπει να το πλησιάζει όταν αυτό βγαίνει στην ξηρά.

Πολλές διασημότητες έχουν επισκεφθεί το νησί του καθώς έχει αποκτήσει παγκόσμια φήμη. Ο Γκλασίν έχει εμφανισθεί σε δεκάδες ντοκιμαντέρ καθώς και σε διαδικτυακά βίντεο και έχει γίνει γνωστός σε όλο τον κόσμο. Ο Ράσελ Κρόου σταμάτησε να τον επισκεφτεί όταν ταξίδευε για τον μήνα του μέλιτος και ο Γκλασίν τον περιέγραψε ως «έναν υπέροχο άνθρωπο, έναν πραγματικά ωραίο τύπο».

Αντιμέτωπος με έξωση

Όταν ο άλλος μεγαλομέτοχος της εταιρείας που είναι ιδιοκτήτρια του νησιού αποφάσισε πως ήθελε να πουλήσει το δικό του 1/3 των μετοχών και προσπάθησε να διώξει τον Γκλασίν από εκεί, η υπόθεση έφθασε στο Δικαστήριο. Ο δικαστής έκρινε ότι ο Γκλασίν ζούσε στην πραγματικότητα στο νησί παράνομα καθώς το συμβόλαιο που υπέγραψε (με το οποίο είχε αποκτήσει το 1/3) ανέφερε ότι η εταιρεία του έπρεπε να κατασκευάσει το μικρό θέρετρο στο νησί, κάτι που δεν συνέβη ποτέ. Ως εκ τούτου, τον διέταξαν να φύγει από το νησί, αλλά εκείνος έμεινε εκεί και πάλεψε για τον τόπο που αγαπούσε. Ακόμη και σήμερα ο πρώην επιχειρηματίας ζει στο Restoration Island και εξακολουθεί να απολαμβάνει τη ζωή ως ναυαγός, απαλλαγμένος από τα άγχη της σύγχρονης ζωής και βασιζόμενος αποκλειστικά σε όσα του παρέχει η μητέρα φύση.

«Το να είσαι μόνος δεν είναι εύκολο, αλλά να έχεις ένα σκύλο τριγύρω, τουλάχιστον μπορείς να του μιλήσεις. Δεν ανταποκρίνεται πολύ, αλλά είναι καλό, είναι πολύ διασκεδαστικό».

Η ζωή με λιγότερα πράγματα μπορεί να είναι ένας καλός τρόπος προστασίας του πλανήτη. Ο David Glasheen είναι πολύ χαρούμενος και δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα από όσα έχει κάνει. Αναμφίβολα, παράδειγμα για πολλούς.