Μια οδυνηρή απώλεια βιώνει ο ηθοποιός Νίκος Νικολάου, ο οποίος την 1η Απριλίου έχασε τον αγαπημένο του ξάδελφο, ένα πρόσωπο με το οποίο τον συνέδεαν κοινές αναμνήσεις από τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια. Η ημερομηνία του θανάτου, ανήμερα των γενεθλίων του εκλιπόντος, προσέδωσε τραγική ειρωνεία στο γεγονός, μετατρέποντας μια μέρα γιορτής σε μόνιμο σημείο θλίψης για την οικογένεια και τους οικείους του.
Μια απώλεια που βύθισε σε πένθος τον ηθοποιό
Η είδηση του θανάτου αρχικά προκάλεσε σύγχυση και άρνηση, καθώς λόγω της Πρωταπριλιάς πολλοί πίστεψαν πως πρόκειται για ένα μακάβριο αστείο. Όμως, δυστυχώς, επρόκειτο για μια οδυνηρή πραγματικότητα.Ο Νίκος Νικολάου, βαθιά συγκλονισμένος, δυσκολεύτηκε να αποδεχθεί την απουσία του ξαδέλφου του, με τον οποίο είχε ζήσει ανέμελες στιγμές αθωότητας και είχε μοιραστεί ανεκτίμητες εμπειρίες ζωής.
Όπως μαρτυρούν άνθρωποι από το περιβάλλον τους, η ασθένεια του εκλιπόντος διήρκεσε οκτώ χρόνια, με έντονη ταλαιπωρία, γεγονός που οδήγησε κάποιους να ψιθυρίσουν πως τελικά «ξεκουράστηκε». Παρ’ όλα αυτά, ο πόνος και η απώλεια δεν μετριάζονται από καμία λογική παρηγοριά, ειδικά όταν η ημέρα του θανάτου ταυτίζεται με εκείνη της γέννησης. Για τον Νίκο Νικολάου, που πάντα προστάτευε την ιδιωτική του ζωή, αυτή η προσωπική απώλεια σηματοδοτεί ένα σημείο βαθιάς συναισθηματικής φόρτισης που δύσκολα μπορεί να λησμονηθεί.
Νίκος Νικολάου: Οι αγαπημένοι ρόλοι στην τηλεόραση, οι απώλειες που τον πόνεσαν και η μυστική προσωπική ζωή
Ο Νίκος Νικολάου αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Μετά το τέλος των σπουδών του εργάστηκε ως ηθοποιός κυρίως στο θέατρο. Μέχρι το 1994 έλαβε μέρος σε διάφορες θεατρικές παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου.
Χωρίς το θέατρο δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Προστατεύει πάντα το κομμάτι της ιδιωτικής του ζωής, δεν θέλει να βλέπει το φως της δημοσιότητας, το έχει πάντα στην άκρη και δεν αναφέρεται ποτέ. Ο ίδιος έχει πει σχετικά: “Δεν αποφάσισα εγώ να γίνω ηθοποιός, αλλά οι δάσκαλοι από το δημοτικό κι οι καθηγητές μου στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Μου έλεγαν: “Παιδί μου η δουλειά σου είναι αυτή, μην κάνεις κάτι άλλο.
Πάντα έκανα τις γιορτές, διάβαζα τα κείμενα, τα ποιήματα… Οι γονείς μου είχαν την επιφύλαξη που μπορεί να έχει κάθε γονιός, μου έλεγαν: “Παιδί μου, δουλειά είναι αυτή, πως θα τα βγάλεις πέρα;” Πολύ σύντομα όμως όταν ήρθαν ο πατέρας μου και η μάνα μου και με είδαν πρωταγωνιστή στο Εθνικό, για μένα, όπως και γι’ αυτούς ήταν μια επιβεβαίωση.
Η μεγαλύτερη πίκρα είναι να προσαρμόζεσαι για να υπάρχεις στη δουλειά, ώσπου να βρεις την ευκαιρία να καταξιωθείς. Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο μονοπάτι, για άνθρωπο που κάνει γι’ αυτή τη δουλειά.”
Η καλλιτεχνική πορεία
Έχει διδάξει το μάθημα της Υποκριτικής στη Δραματική Σχολή του Κ.Θ.Β.Ε.. Υπήρξε εξωτερικός συνεργάτης του Δεύτερου και Τρίτου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, έχει συνεργαστεί σε τηλεοπτικές σειρές για την ΕΤ1, ΝΕΤ, MEGA, ANT1, ALPHA και STAR.
Προτεινόμενο Άρθρο
Διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής στο Κέντρο Πολιτισμού «Παλατάκι» και είναι Αντιπρόεδρος στο «Ελληνικό Κέντρο Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου» (Ι.Τ.Ι).
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 ξεκίνησε να λαμβάνει μέρος σε διάφορες τηλεοπτικές σειρές. Κάποιες από αυτές είναι Σκοτεινά Σύννεφα, Ανίσχυρα Ψεύδη, Το μπέρδεμα. Από το 2004 μέχρι σήμερα έχει λάβει μέρος σε κάποιες από τις πιο δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές της ιδιωτικής τηλεόρασης όπως Εραστής Δυτικών Προαστίων με τον Αλέξη Γεωργούλη, Το Κόκκινο Δωμάτιο, Μαζί σου, Στο Παρά 5, Ευτυχισμένοι Μαζί, Χαρά Αγνοείται και L.A.P.D.. Απ’ τον Δεκέμβριο του 2019 τελεί χρέη Αναπληρωτή Καλλιτεχνικού Διευθυντή στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.
Τη σεζόν 2019-2020 είχε ερμηνεύσει το ρόλο του αστυνομικού Φώτη Σαράντη στη δραματική σειρά “Έρωτας Μετά”.
Χωρίς το θέατρο και τη δουλειά μου δε θα μπορούσα να υπάρχω
“Το πρώτο κομμάτι είναι η δουλειά μου, όλα τα άλλα που υπάρχουν στη ζωή μου, είναι ένα κομμάτι που πάντα το έχω, συνυπάρχω μαζί του, αλλά το πρώτο μου μέλημα ήταν πάντα η δουλειά μου. Προστατεύω πάντα το κομμάτι της ιδιωτικής μου ζωής, δεν θέλω να βγαίνουν προς τα έξω, το έχω πάντα στην άκρη και δεν αναφέρομαι ποτέ.
Δυσκολία στη ζωή είχα, ως μοναχοπαίδι, που μεγάλωσα με δύο υπέροχους γονείς, όταν τους “έχασα”, ήταν σα να έκλεινε περίεργα μια σελίδα στη ζωή μου. Όταν δεν έχεις αδέλφια σου φαίνεται βουνό, το οποίο αντιμετωπίζεις βέβαια, αλλά όταν έφυγε από τη ζωή η μητέρα μου, μετά τον πατέρα μου, κλείνοντας την πόρτα του πατρικού σπιτιού, ήταν σα να έκλεινα ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου. Αντιμετωπίζω τις δυσκολίες, έχω αισιόδοξο χαρακτήρα, δεν θα με πάρει από κάτω εύκολα, δεν ξεφεύγω από την πραγματικότητα , εξήγησε στο ΛΟΙΠΟΝ το 2019.
